Tzw. „Dom Towarzyski” istniał przy ul. Mickiewicza, przy obecnym lapidarium żydowskim.. Tu kwitło życie towarzyskie rodzącego się kurortu. Popularność domu była na tyle duża, że dość szybko stał się on zbyt mały i w połowie XIX wieku został rozbudowany o „Nowy Dom Towarzyski”, większy i nawiązujący swoimi rozwiązaniami do ducha epoki. Niestety, w nocy z 19 na 20 grudnia 1858 roku, dom spłonął. Szybko go odbudowano, w nowej, okazalszej formie. Jednak centrum życia towarzyskiego przeniosło się do tzw. „starego” Pałacu Nadbrzeżnego, na miejscu obecnego sanatorium „Bałtyk”. „Dom Towarzyski” stał się znakomitym hotelem z restauracją. Był jeszcze kilka razy przebudowywany. W 1881 roku zbudowano nowe skrzydło, przez co osiągnięto liczbę 80 pokoi gościnnych. Jak podaje H. Kroczyński, było to miejsce pobytu Polaków z zaboru rosyjskiego. Gdy hotel w 1904 roku przejął tzw. źródło solanki „Cecylia”, na każdym piętrze zbudowano łazienki, o łącznej liczbie 40 kabin leczniczych. Stary „Dom Towarzyski” przetrwał do początku XX wieku. Po raz ostatni nazwa ta pojawia się w przewodniku z 1899 roku. Natomiast nowy dom zmienił nazwę i po I wojnie światowej funkcjonował jako Kurhotel „Baltenhof”. Obok, znajdowało się Biuro Dyrekcji Uzdrowiska. Tam, kuracjusze mogli otrzymać informację o tym, co działo się w Kołobrzegu, zasadach pobytu, ale także o wolnych kwaterach. Dyrekcja zatrudniała służbę uzdrowiskową, która była do dyspozycji kuracjuszy, za opłatą, przez całą dobę.